Verhalen over de Tweede Wereldoorlog zijn vrijwel altijd indrukwekkend en boeiend, maar niet altijd verrassend. Twee keer bidden voor het slapengaan was dat wel voor mij. Voor het eerst las ik hoe een moeder, Cilla, haar kinderen overhandigt aan vreemden, om ze veilig te houden. Als zowel haar zoontje van vijf als haar dochtertje van anderhalf jaar oud een onderkomen hebben gekregen, staan Cilla en haar man voor de opgave zichzelf in leven te houden tot de oorlog eindelijk afgelopen is.
Als je ooit een boek hebt gelezen over onderduiken in oorlogstijd, dan heb je gelezen dat dat onbegrijpelijk zwaar is. Voor Cilla en Edward kwam daar nog de zorg bij om hun kinderen. Ze mochten niet weten waar die geplaatst waren, en hoorden zelden hoe het met hen ging.
Wonderbaarlijk genoeg overleefden alle vier de oorlog, maar toen ze hun dochter in haar pleeggezin ontmoetten, wist hun dochter niet meer wie ze waren. Ik ben zelf geen ouder, maar het lijkt me hartverscheurend om te denken je kind eindelijk terug te hebben, om er vervolgens achter te komen dat je eigen kind je niet herkent. Twee keer bidden voor het slapengaan vertelt ook het verhaal van na de oorlog; hoe Cilla en Edward geduldig wachten tot hun dochter bekend genoeg is met hen om haar mee naar huis te nemen, en hoe ze omgaan met het christelijke geloof dat haar door haar pleegouders is meegegeven.
De zorg, wanhoop en liefde die uit dit boek spreken, grepen me bij de keel en gaven me een nieuw inzicht in de gruwelijke gevolgen van de Tweede Wereldoorlog.
Het bijzonderste? Het verhaal van Twee keer bidden voor het slapengaan is waargebeurd, en het boek is geschreven door de kleindochter van Cilla en Edward.
